Eigenlijk: Wat is er toch gebeurd en hoeft Facebook niet te weten?

In september 2022 gal operatie, 2 ziekenhuisopnames, galstenen en galblaas verwijderd. Zomer 2023 maagklachten, 5x huisarts / huisartsenpost, 2x SEH, 2x paar dagen ziekenhuis.

…maar het ergste moest nog komen:

⁃ 7 dec 23 opgenomen na ICD schok, via JBZ 9 dec naar UMC.

⁃ 18 dec open hart operatie, drie omleidingen. Complicaties, longontsteking, 5 dagen Medium Care met 19 dec traumatische ervaring (daar lag een vrouw met delier, urenlang panisch gegil, uiteindelijk overleden), 20 dec ICD schok, daarna tot 24 dec nog ritmestoornissen.

⁃ Zware terugval in gevolgen herseninfarct 2017 (toen 9 maanden revalidatie). Lopen slecht, rechterkant, been en arm hand, slikken. Praten ging nog wel, hersenen gelukkig niet minder geworden (‘reageert adequaat en spreekt volzinnen’).

⁃ 5 jan 24 van UMC naar Revalidatiecentrum Laverhof (deel van verzorgingstehuis Heeswijk).

⁃ 14-18 jan opname JBZ vanwege bloeduitstorting in buikspier (trombose spuit). Daarna ook nog blaasontsteking.

⁃ Problemen urinekatheter, pas zonder +/- 26 jan.

⁃ 8 feb naar huis verder revalideren. Fysio aan huis 1x/wk + oefenen.

⁃ Gewicht 6 dec 79 kg, bij thuiskomst 9 feb net geen 69 kg. Moeizaam aankomen met 2x daags eiwit drankje, nu 72 kg.

Status nu (medio maart):

Het gaat langzaam iets beter. Ik begin weer zin te krijgen in dingen te doen. Ik kan nu maximaal 2 km lopen. Fietsen gaat nog niet.

Sinds 2005, na de hartstilstand 13 november 2004, ieder jaar Maria bedevaart naar de St.Jan gelopen in mei, één keer gemist, één keer (2018, na herseninfarct 26 december 2017) enkele reis.
Rondje, heen Bossche Broek, terug via de Pettelaar. Heen de mooiste, terug iets korter. Deze keer met schoondochter en weer met de kleinkinderen.

Of er al eerder waren – ik weet het niet, vorige week waren we in Friesland en daar heb ik ze niet gezien.

Vanmorgen ging ik wandelen op Zegenwerp. Twee gezien.
De eerste had ik nog net voor hij (?) wegvloog. De tweede had hulp nodig, hij lag op zijn rug en meikevers kunnen dan niet terug, foutje, haastwerk bij de Schepping.

Noem iets wat je op de middelbare school hebt geleerd.

Dat sommige leraren respect tonen voor hun leerlingen. Dar er ook zijn die meedogenloos zijn.

Ik had veel moeite met Duits. Een leraar gaf nooit lager dan 3 (tenzij fraude) zodat rapportcijfer met een paar keer beter scoren een 4 werd. Ik bleef toch zitten, de leraar toen was meedogenloos en gaf lager. 3 op mijn rapport. De l*l…

We hebben veel gedaan met de NatuurWerkgroep, onderdeel van Natuurgroep Gestel. Ik als coördinator, 31 vrijwilligers in wisselende samenstelling deden het werk.

We hebben zo’n 20 ochtenden actief geweest, 16 vrijwilligers werkten meer dan 4 keer.

Laan Haanwijk vensters gemaakt, knotten en snoeien op Sterrenbos, knotten op twee plaatsen aan de Gemondsedijk, Plan Boom 2945 boompjes geplant (op papier waren het er 2945, in praktijk 10% meer), Ark Natuurontwikkeling aan de Beekse Waterloop 4500 + 2200 boompjes geplant (en ik gepland).

Ik heb niet alleen gecoördineerd en voor koffie gezorgd maar ook foto’s gemaakt.

Kijk hier voor een selectie, dan zie je meteen wat van de mooie omgeving van ons dorp Sint-Michielsgestel en de rust van het werken, wij gebruiken geen kettingzagen of zo, wij genieten van de geluiden van de omgeving en kunnen ook nog buurten.

https://myalbum.com/album/AzoHFvLTQJRmWs/?invite=f8261fb2-dee5-4883-ac1a-8c39a0c1a653

Jarenlang hield ik het bij, de eerste bosanemoon. De laatste jaren niet meer. Erg wispelturig, die bosanemonen, het ene jaar heel vroeg, het andere heel laat. Vooral afhankelijk van de zonnewarmte, niet zozeer temperatuur en zonkracht zoals paardenbloemen.

Zondag 19 maart zag ik de eerste in bloei van dit jaar.

Eerdere meldingen in vorige jaren waren 25 maart 2021, 5 april 2015, 14 april 2013, 27 maart 2012, 12 maart 2011, 3 april 2010, 28 maart 2009, 29 februari 2008 en 26 maart 2007. In 2006 zag ik ze pas rond 9 april maar achteraf hoorde ik toen dat ze er dat jaar al een tijdje stonden.

Deze zag ik in Gemonde aan De Kaatse Hoeve toen we er fietsten en later nog meer op andere plaatsen rond Gemonde en Schijndel maar nog niet die tapijten van bloemen, die komen nog maar het begin is er.

Naar aanleiding van een artikel dat ik toegestuurd kreeg over het (verkeerd) knotten van wilgen heb ik onderzoek gedaan.

Het artikel was van Jan Gerbens, plantenziektekundige, vaargids Vogeleiland en fan van knotwilgen, in het Puur Natuur. Puur Natuur is ‘het natuurmagazine van Nederland’ van Natuurmonumenten. Essentie van zijn artikel is dat hij dat alle takken afsnoeien verkeerd is. ‘Als de kale geknotte wilg langere tijd onder water staat dan vormt hij alcohol en vergiftigt zichzelf als hij geen levend materiaal (takken) heeft waar hij zijn alcohol kan afvoeren.’ Als onderbouwing noemt hij oude schilderijen met afbeeldingen van knotwilgen met een paar takken.

Ik durf te stellen dat de bewering op zijn minst overmoedig is.

⁃ De enige schilderijen waar zulke knotwilgen staan die ik gevonden heb zijn zonsondergangen achter knotwilgen, bv van Van Gogh. Ik schilder zelf ook, natuurlijk schilder je dan geen ‘volle’ knotwilgen want dan zie je weinig zonsondergang. Vrijheid van de schilder.

⁃ De meeste knotwilgen staan langs sloten en staan zelden of nooit langere tijd onder water en kennen dit probleem sowieso niet.

⁃ Oude afbeeldingen van grienden, erg natte gronden, laten zien dat het de wilgen voor griendhout helemaal geknot werden, soms pas als er ijs lag zodat men er bij kon.

⁃ Mijn eigen waarneming die stamt vanaf ca 1956 zegt ook dat alles eraf ging.

⁃ Een geraadpleegde deskundige op gebied van beheer van oude landgoederen kende dit gebruik niet. Hij stelde dat een gezonde wilg veel kan hebben, ‘maar hij moet niet voor een paar weken kopje-onder gaan’, daarom zie je op uiterwaarden geen knotwilgen.

⁃ Knotten met een beitel lijkt prehistorisch, de zaag is een lang bekend gereedschap. De zaag is een oud gereedschap, zelfs lang voor de tijd dat er schilderijen van knotwilgen gemaakt werden. Wij knotten wilgen met een scherpe zaag op een duimbreedte om een goede wond te krijgen en nieuwe takken te maar niet al te veel.

⁃ Als je met een beitel / hamer gaat knotten dan gaan takken splijten etc, ideaal voor schimmels en dus ziektes, zoals de schrijver zou moeten weten.

Conclusie: een mooi verhaal, primair ziet het er geloofwaardig uit, maar mijns inzien onzin en gevaarlijk omdat mensen op een verkeerd been gezet worden.

De goede manier is zoals wij doen: alle takken eraf. Alleen zorgen dat vogels een veilige plaats hebben, daarom niet altijd de hele rij knotten maar bv zeven wel / zeven niet als er geen andere vluchtplaats in de buurt is. Vroeger deden ze dat ook om een andere reden: ‘dan hebben we volgend jaar ook takken’, die werden gebruikt als ‘geriefhout’.

Gijs Sterks, ervaringsdeskundige en natuurliefhebber, auteur van het boek ‘Mijn jeugd op den Horzik, 1959’ waarin hij de wereld van voor en na de ruilverkaveling rond het Bossche Broek (1961-1963) beschrijft, de omgeving waar hij opgroeide. Nu al 10 jaar Coördinator NatuurWerkgroep, een groep natuur vrijwilligers die o.a. wilgen knotten.

Met vreugde en trots kan ik u mededelen dat van het verhaal van mijn jeugd als boek verschenen is. Ik ben de afgelopen jaren bezig geweest met het op papier zetten van mijn herinneringen uit mijn jeugd. Een aantal mensen heeft het online gelezen en aanwijzingen gegeven voor aanpassingen en correcties, ook taalkundig en op leesbaarheid. Daardoor was het nu min of meer compleet en is een (volgens anderen) ‘een zeer leesbaar en interessant geheel ontstaan’. Het heeft als titel ‘Mijn jeugd op den Horzik’ met als subtitel ‘Voor mijn kleinkinderen. Herinneringen aan een wereld die ooit was’. Dit is meteen de aanduiding van het doel van het verhaal. Onlangs kwam ik in contact met een vormgever, TalGV.nl, die mij de mogelijkheid aandroeg om het verhaal als boek te laten drukken voor een redelijk bedrag. De eerste oplage bedraagt dan ook maar 30 stuks met de mogelijkheid om meer te laten drukken per 10 stuks. Het boek heeft formaat A4 hardcover, 182 pagina’s goede kwaliteit papier, met illustraties in kleur en met een lees lint.
Hoewel het doel voor mezelf was, heb ik gemerkt dat sommige derden ook belangstelling hebben. Mensen die geïnteresseerd zijn in die tijd, het leven van toen, in de veranderingen in het landschap. Of zelf soortgelijke herinneringen aan die tijd hebben. De achterflap zegt iets over de inhoud.
Het boek ligt (nog?) niet in de boekhandel maar wie belangstelling heeft kan contact opnemen met mij, email gijs.sterks@kpnmail.nl onder vermelding van adres, telnr en betaalwijze bv Tikkie). Het boek kost €30.

———————-
Tekst achterflap:
Gijs Sterks (28 juli 1950) is geboren en opgegroeid op de Horzik, aan de rand van het Bossche Broek bij de Dungense Keerdijk. 1 km van het dorp Den Dungen, 1,5 km van het dorp Sint-Michielsgestel en 6 km van de stad Den Bosch.
Het gebied van voor 1961 bestond uit kleine percelen, vaak omzoomd door hakhout. De boeren probeerden er op traditionele wijze op hun gemengde bedrijven de kost te verdienen . In 1961-1963 veranderde het gebied waar hij in opgroeide totaal door de Ruilverkaveling Het Bossche Broek.
In het boek schrijft Gijs over zijn jeugd, over wat hem en andere jeugd toen bezig hield, en over het leven van die tijd. Over de noodwoning waarin hij geboren is en over de wederopbouw tuinderwoning waarin hij opgroeide. Over het traditioneel kleinschalig gemengd boerenbedrijfje dat zijn vader er had. Over de historie van het landschap en over de Ruilverkaveling die het gebied egaliseerde en omvormde tot het landschap zoals dat nu is met grote percelen.
Een boek vol herinneringen aan een wereld die niet meer is.
Gijs Sterks, juni 2022

Onlangs op de jaarlijkse controle in UMC Utrecht. Gelukkig weer op locatie, vorig jaar was het vanwege Corona alleen telefonisch. Soms Isherwood uitlezen-op-afstand niet genoeg. Mijn cardioloog doet dat zelf, anderen laten dat de technicus doen voor de afspraak met de cardioloog.

Zoals altijd sinds de ablatie alles ok. Levensduur nog drieënhalf jaar.

Voor we naar de cardioloog gingen had ik tegen mijn lief gezegd dat ik het zou vragen: als de batterij leeg is, vervangen of verwijderen. Ik verwachtte dat hij zoiets zou zegen als ‘Ja, eventueel maar…’

De cardioloog was duidelijk. “U hebt hem niet nodig, we hebben nu 11 jaar niets meer gezien dus hebt u hem echt niet meer nodig. De indicatie is er, u moet beslissen en als u wilt krijg je een nieuwe maar ik vind dat het niet meer hoeft!”

Al na de ablatie van april 2010 had ik gevraagd of ik net zoveel kans op een hartstilstand had als een ander. Zijn antwoord toen was “Nee, die anderen zijn niet onderzocht. U wel”.

Het is voor mij en mijn lief duidelijk, hij gaat er uit als de batterij leeg is. De procedure is dat er tevoren, b.v. volgend jaar al, een hart echo gemaakt wordt.

Jarenlang hield ik het bij, de eerste bosanemoon. De laatste jaren niet meer. Erg wispelturig, die bosanemonen, het ene jaar heel vroeg, het andere heel laat. Vooral afhankelijk van de zonnewarmte, niet zozeer temperatuur en zonkracht zoals paardenbloemen.

Dinsdag de eerste in bloei nadat ik er vorige week zag staan in de knop. Kleine Molenstraat, StMG (al zeggen velen dat het daar Den Dungen is).

Eerdere meldingen in vorige jaren waren 5 april 2015, 14 april 2013, 27 maart 2012, 12 maart 2011, 3 april 2010, 28 maart 2009, 29 februari 2008 en 26 maart 2007. In 2006 zag ik ze pas rond 9 april maar achteraf hoorde ik toen dat ze er dat jaar al een tijdje stonden.

Deze zag ik aan het Moerschot bij de Woudseweg in Den Dungen. OK – het was nog 100 meter op gebied van de voormalige gemeente Sint-Michielsgestel, Den Dungen was andere kant Woudseweg…