Vanmorgen ben ik even bij mijn moeder langsgeweest in het bejaardenhuis verzorgingshuis. We gaan altijd op zaterdagmiddag, maar morgen niet. Morgen op bezoek bij de uitgever en dan door naar oudste zoon & wederhelft. Gisteren was ze naar de cardioloog geweest, even op de koffie voor ik naar de kapper ging.
Mijn moeder is 86, goed bij de tijd, vult nog 4 en 5-sterren cryptogrammen in, leest veel en heeft altijd veel gelezen. En, ook al ben je 56 jaar oud, dan nog wil je graag een oordeel van je moeder. Liefst natuurlijk positief.
Het oordeel van mijn moeder was erg positief. Inderdaad, er zaten een paar moeilijke stukken in. Inderdaad, niet iets om voor het slapen gaan te lezen. Zonder dieper in te gaan op wat ze zei: Ze vond het een goed boek. Qua inhoud. ‘Goed gedaan jongen’. En ook erg leesbaar. Ze heeft bijna 80 jaar ervaring met lezen, dus dat doet ook goed. Ik ben weer helemaal blij.
En ik was al blij. Gisteren op bezoek geweest bij de collega-ICD-draagster die mijn boek gecorrigeerd heeft. Taalfouten en kromme zinnen corrigeren, commentaar geven. En dat slechts voor een gesigneerd exemplaar van het boek en een bos bloemen (‘Dat had toch niet gehoeven, die bloemen! Maar wel leuk’).
Ik kende haar alleen van uitgewisselde e-mails. Ook het corrigeren ging via de e-mail. Zij kende mij veel beter dan ik haar. Ze is trouw weblog-lezer en ze heeft het boek intens gelezen bij het corrigeren. Elkaar kennen zonder elkaar ooit gezien of gesproken te hebben. Ik zei tevoren tegen mijn lief ‘Misschien staat er wel een bezemsteel bij de deur, haar vervoermiddel’.
Wij konden het goed vinden met elkaar. Ook de wederhelften. Raakten niet uitgepraat, meteen vanaf het begin. Lotsverbondenheid, maar ook meer dan dat. Meer overeenkomsten dan alleen de ICD. Een klik.
Grappig, dat zij mij veel beter kende dan ik haar, dat merk je in het gesprek. Je zit iets te vertellen, en zij zegt ‘O ja, toen in mei’. Ik ken het verschijnsel al een beetje van vroeger, lang geleden, toen ik nog werkte. Mensen, in buitenlandse vestigingen, die je voor het eerst echt ziet, die je kennen van de e-mail maar vooral via collega’s. Meer van je weten dan je zelf weet dat ze weten. Dit moet het gevoel zijn dat BN’ers, Bekende Nederlanders, vaak hebben bij onbekenden die ‘de bladen lezen’. Het zal me nog wel vaker overkomen, naarmate meer mensen het boek lezen. Niet naast mijn schoenen gaan lopen, alsof ik BN’er ben. Nog niet. Misschien bij het volgende boek.
Kortom, ook van gisteravond had ik al een blij gevoel.
En dan ga je naar de AH. Bij de kassa, ‘Daar heb je de schrijver’. Iemand die in de boekwinkel stond toen de eigenaresse me wilde bellen maar het telefoonnummer niet kende. Zij was er toevallig en wist waar we woonden. Voordeel van een dorp. Nadeel zeggen anderen. Daardoor wist ze van het boek.
Niet alles is leuk. Vanmiddag naar crematie. Ze was moeder van vijf kinderen waar wij vroeger baby-sit waren. Intussen ook oma van vijf kleinkinderen. 70+, maar toch. Haar man zien we regelmatig, zoals bij het boodschappen doen. Die kindertjes, die zijn nu meer dan dubbel zou oud als wij waren toen we er gingen babysitten.
gijssterks 
Plaats een reactie