Schoonmoeder

De laatste tijd schreef ik vaker over ‘boeken die dicht gaan’.

Eén zo’n boek is ook het boek Schoonmoeder. Ze is overleden 21 mei. We hebben er een goed gevoel bij. Hoe het onderling gegaan is. En ook in de zin van ‘Als je zo moet leven…’. Als je bedenkt hoe het zou zijn als ze nog een jaar zou leven. Verpleeghuis. Verdere onttakeling. Goed dat haar dat bespaard gebleven is.

Voor mijn lief is het eerder verlost zijn van een last dan iets anders. Het klinkt voor sommigen misschien vreemd. We merken het aan reacties van andere ‘dochters die het dichts in de buurt van hun hulp-behoevende moeder wonen’. Mijn lief is niet de enige. Mantelzorg. De druk is zwaar. Soms moeilijk te  begrijpen voor anderen. ‘Dan ga je toch gewoon een keer niet’. Of ‘Je moet wat afstand nemen’. Ik denk alleen goed te begrijpen als je in hetzelfde schuitje zit. We kennen de verhalen. Iemand die elke avond de hond uitlaat en dan bij zijn oude vader binnenwipt. ‘Vorig weekend waren we weg. Maandagmorgen ging ik langs. Alleen maar gemopper. Dat ie zo alleen gezeten had. En als mijn broer uit Den Haag langs geweest is heeft ie enthousiaste verhalen. Die komt @$%@$% maar eens in de maand, en niet eens elke maand’.

Het is nu rust. Geen overwachte telefoontjes meer van die kant. Niet onmiddelijk op moeten draven. Niet meer van alles regelen. Rust.

De kamer is leeggeruimd, vorige week vrijdag al een week geleden. Een paar dingen onder de kinderen verdeeld. Het meeste afgevoerd. Ik heb gekeken om dingen te verkopen op Marktplaats. Zinloos. De sleutel is ingeleverd, begin vorige week. De post komt hier binnen. Mijn lief heeft alles opgezegd en afgezegd. Adreswijzigingen doorgegeven. Ze had het scenario van de verhuizing van de flat naar het verzorgingshuis, in maart. Kwam goed van pas. Het meeste is afgewerkt.

Ook een boek dat gesloten kan worden. Het is goed zo.